11. Fanaa Kira Demetria Mohlenaa i problemy typowo młodzieżowe

Co ja właśnie napisałam...

Może mi ktoś powie.

W ogóle, to się po trosze wzorowałam na otoczeniu, ale tak mało. Myślę, ze warto obserwować ludzi, choćby dla śmiechu.

Gwoli wyjaśnienia:
superpedagog/Pedagog = Przemek
pedagog = jakikolwiek inny nauczyciel

paedagogus = w starożytnej Grecji niewolnik pilnujący dzieciaków w drodze do szkoły, coby się nie pozarzynały czy coś...chyba starczy.

Stwierdzam notkę bo litery.

***

- FANAA MOHLENAA, JEST TU TA DZIEWCZYNKA?! – wydarł się profesor od matematyki. A także wychowawca.

Nikt się nie odezwał.

Siedząca obok namiętnie bazgrzącej coś w zeszycie Fany blondynka nieśmiało poklepała ją po ramieniu. Ta dopiero wtedy się ocknęła.

- Nie mam! – krzyknęła, radośnie podrywając się z miejsca.

- Czego nie masz? – warknął nauczyciel.

- A czego pan chciał? – spytała rezolutnie dziewczyna.

Mężczyzna wziął głęboki oddech.

- Zostań po lekcjach, muszę z tobą porozmawiać.

- Yay, sam na sam. – Skwitowało dziewczę i usiadło, powracając do rozrysowywania w zeszycie od matematyki planu napadu na fabrykę kartonów.

Profesor postanowił zignorować to i przejść do prowadzenia lekcji.

- Hej, chcesz w ogóle zdać? – spytała odwracając się jakaś śmieszna uczennica, której imienia Fanaa nie pamiętała. Od ponad pół roku.

- Że co chcę zrobić? – Zapytała Mohlenaa z sympatycznym uśmiechem.

Dziewczyna westchnęła podirytowana i, chcąc okazać swą wyższość, odwróciła się szybko, tak, ze jej włosy majestatycznie przefrunęły na drugie ramię.

- Głupia pizda – podsumowała Fanaa nie przestając się uśmiechać i ostatecznie powróciła do planowania.

Po lekcji bez pośpiechu spakowała swoje rzeczy i spokojnie ruszyła do wyjścia.

- FANAA, DOKĄD TO?!

- No, na wódkę. – Odpowiedziało dziewczę, z zaciekawieniem obserwując reakcję nauczyciela.

Ten jedynie spojrzał na swoją uczennicę, błyskając kurwikami z oczu.

- Nie pij w tym wieku.

- Okej!

- Siadaj.

Fanaa usiadła na podłodze.

Matematyk postanowił być wyrozumiały. I nie denerwować się.

- Możesz mi wyjaśnić, co to ma być? – Spytał, podsuwając Fanie pod nos jej ostatni sprawdzian z matematyki, na którym nie widniała ani jedna cyfra wyprodukowana przez Fanę. Zdobiły go za to wielkie, czerwone serca i nasmarowany pomadką napis „Kocham Pana Profesora od matematyki, bo uczy matematyki”.
Fanaa bardzo nie chciała wątpić w inteligencję ulubionego profesora, ale w sytuacjach tejże podobnych było to trudne.

- Sprawdzian. – opowiedziała z pobłażliwym uśmiechem.

Nauczyciel obdarzył ją współczującym spojrzeniem.

- Dzwoniłem już do twojego ojca, powinien zaraz przyjechać.

Fanaa wytrzeszczyła oczy.

- Kogo?

- Twojego ojca, pana ************ - jak się już utalentowani telepatycznie połapali, na myśli miał Przemka.

Minę Fany w reakcji na to stwierdzenie możliwości klawiatury określić mogły jako "O_________O".

Po chwili jednak się ogarnęła.

- To nie mój ojciec.

Ku jej uciesze profesor zmieszał się.

- Przepraszam. W każdym razie przedstawił się jako twój opiekun.

- Tak?

Kłopotliwą ciszę, jaka nastała po tej jakże porywającej wymianie zdań przerwał trzask rozwalanych drzwi.

- Cześć – powitało przybysza dziewczę.

- Fanaa, znowu sprawiasz kłopoty. Kazałem ci spoważnieć, a nie dorastać.

- Trudno – skomentowała Mohlenaa krzyżując ramiona na piersi i opadając na najbliżej stojące krzesło, by wyglądać jak najbardziej buntowniczo.

- Próbuje mieć wahania nastrojów – wyjaśnił jeszcze bardziej skonfundowanemu nauczycielowi Przemek, on to był bowiem owym przybyszem.

Profesor, cokolwiek przerażony, szybko odzyskał poczucie wyższości.

- Proszę pana, pan zdewastował mienie szkoły! Będzie pan musiał zapłacić za te drzwi!

- Dobrze – zgodził się uprzejmie Pedagog, albowiem sztukę dobrych manier, dyplomacji i wkupywania się w łaski innych (by ich potem łatwo zniszczyć) opanował już do perfekcji.

Oszołomiony zajebistością i urokiem osobistym Przemysława nauczyciel zmienił temat.

- Fanaa mnie ignoruje – poskarżył się.

- Mnie też – wyznał jego rozmówca – proszę spojrzeć – dodał, po czym zawołał Fanę po imieniu.

Zignorowała go.

- Widzi pan? Taki wiek.

Nauczyciel nie chciał sprzeciwiać się temu człowiekowi, albowiem poczuł łączący go z nim rodzaj więzi. Więzi, która łączy tylko pedagogów.

Lecz pedagodzy cechują się zwykle bezgraniczną wiarą we własną rację.

- Wszyscy moi uczniowie są w tym wieku, proszę pana. Jedynie pana podopieczna odmawia okazania mi należytego szacunku i czci.

- Naprawdę wszyscy inni to robią?

- Co do jednego! – Pochwalił się profesor – wie pan, przerażam ich. Jeśli któryś odmawia współpracy, przywieszam go skarpetkami do żyrandola.

Nagle nauczyciel posmutniał.

- I wie pan, w tym właśnie tkwi sęk. Fanaa nie nosi skarpetek.

Zapadła cisza.

- Fakt – potwierdził Przemek.

- No dobra, to było dziwne – stwierdziła Fanaa.

- Co ty nie powiesz.

- Ale proszę pana! To nie wszystko! – Przypomniał sobie wychowawca. – Fanaa również na innych lekcjach sprawia problemy.

- Ach tak? – Spytał chłodno Przemek, który miał atak rozdwojenia jaźni.

Drugiego pedagoga to bynajmniej nie speszyło.

- Poważnie pokłóciła się z nauczycielką języka polskiego. O Szekspira.

- Czyżby?

- Powiedziała, że go nie lubi.

- Bo mam prawo! – Zaświergotała Fanaa.

- Ma – potwierdził nauczyciel.

- Więc w czym problem?

- Poproszona o uzasadnienie stwierdziła, że Szekspir porwał jej babcię.

Superpedagog, który spędził długie godziny próbując oduczyć Fanę kłamania bez potrzeby, westchnął.

- Fanaa…

- To nie wszystko, proszę pana! Ksiądz wyrzucił ją z lekcji religii!

- Chodziłaś na religię? – Spytał dziewczę Przemek.

- Bo lubię pana księdza! – Objaśniło.

- Więc czemu cię wyrzucił?

- Wyśmiała go na lekcji.

- Śmiałam się do niego!

- Podobno głosiła herezje.

- Opowiedziałam mu bajkę o syrence Arielce …

- Twierdziła, że mieszka z kilkoma gejami i spytała, czy ma ich spalić w imię Cthulhu.

- Fanaa, pokręciło ci się coś. I zabraniam ci palić Kaname – powiedział łagodnie Przemek.

- Słyszałem! – Krzyknął ktoś z postawionej przed szkołą przyczepy kempingowej.

Nauczyciel był trochę oszołomiony, ale postanowił się nie poddawać.

- Proszę pana, to, co wymieniłem, to jedynie kropla w morzu. Proszę pana, pan nie chce widzieć, co zrobiła z patyczakami w klasie biologicznej. Proszę pana, ona co dzień ubiera się w jakiś dziwny, biały mundurek. Radzę popracować nad zachowaniem pana podopiecznej, proszę pana, bo niebawem może ono wywołać przykre konsekwencje.

- Wbijecie mi szpilki w kołnierzyk i wypierzecie mózg? – Chciała wiedzieć Fanaa.

- Zamknij się – odpowiedział serdecznym tonem Przemek.

Wychowawca otworzył usta, by wyrazić swą dezaprobatę w stosunku do metod wychowawczych Przemka i dać mu kilka praktycznych rad dotyczących życia rodzinnego (które z pewnością sam by wykorzystał, gdyby miał rodzinę), jednak widząc spojrzenie Pedagoga, rozmyślił się.

- Fanaa, idziemy.

- Nie spytałeś go o oceny – zauważyła grzecznie Fanaa, gdyż mimo buntu wciąż potrafiła zachować godność.

Przemysław zwrócił się do profesora.

- Zda?

- Proszę pana, to nie jest… - tutaj Pedagog aktywował Spojrzenie – Tak, zda.

Po chwili wychowawca został sam w sali. Obserwując przez okno Fanę wspinającą się na rusztowania i zastanawiając się, co zrobił ze swoim życiem.